Vozvrashchenie | 2003 [full_width]

çocukların, tekinsiz bulunduğu için büyüklerden saygı görmeyen, yalın, zalim ve hatta vahşi bir hukuku var. sevgi ne kadar beslenirse beslensin, bu hukukun çelikten haşmetli gövdesi yanında fino köpeği gibi kalıyor. bedeni ayakta tutan bel kemiği gibi, kendi bedeni dahil çevresindeki her şeyi tali kılan, az çok nesneleştiren bir merkez o. onun inşası, bu hukuku ihlal etmeksizin hiç bir aciliyet uğruna ertelenemez. 

büyükler işte, bu inşa sürecini, ehlileştirme kisvesi altında münasebetsiz müdahaleler ve el koymalarla baltalarlar. çocuk bu müdahalelere bazen aldanıp, kanıyor, bazen de direnerek boyun eğiyor. çocukluk, çocuğun kendini diğer çocuklarla yarıştırmaktan vazgeçmeye ikna olduğu anda bitiyor. çocuk, bir bakıma ancak bu yolla çocuk dünyasının kıyıcı nizamından firar edip helak olmaktan kurtarılıyor. içinde kurmaya giriştiği merkez, temellenmiş ama çatısı çatılmamış bir kaba inşaat halinde terkediliyor. merkezsizlik, dışarıdan payandalarla, ağırlık merkezini başka bir noktaya yerleştiren hazır omurgalarla telafi ediliyor. çocukluğu bittiğinde artık o, yurdunu yitirmiş birinin hayatının mültecisidir